CIMELIARCHA

CIMELIARCHA

in Collatione factâ Constantinop. sub Iuliano, Vir vener abilis Eusebius Presbyter et Cimiliarcha sanctissimae maioris Ecclesiae: Κειμηλιάρχης, in l. fin. §. 1. Cod. de Bon. auctor. iudic. possid. et Nov. 40. §. 1. Κειμηλιοφύλαξ, in Concil. Chalcedon. Act. 10. Thesauri et Cimeliorum, h. e. vasorum donariorumque Ecclesiae custos est. Sic in Metropolitana Ecclesia Mediolanensi, Cimeliarchae meminit Corius ad A. C. 1172. Et Cimeliarcham Neapolitanae Ecclesiae, in celebrationibus divinorum officiorum ac in Processionibus, baculum ferre, dicitur in Sac. Congr. Rit. 19. Ianuarii A. C. 1619. Hinc Cimeliarchium locus ubi Κειμήλια reponuntur, Κειμηλιαρχεῖον in Epist. 2. Gregorii II. ad Leonem Isaurum in Syn. VIII. κειμηλιοφυλακεῖον, in Nov. 70. c. 4. etc. A voce Graece κειμήλιον, quod in genere notar τὸ ἐπόθετον χρῆμα, rem in futurum reconditam. Homer. Il. ζ. v. 47.

Πολλὰ δ᾿ εν ἀφνειοῦ πατρὸς κειμήλια κεῖται,

Χαλκὸς τε, χρυσόσ τε πολύκμητος τε σίδηρος.

Multa in opulenti Patris (aedibus) cimelia recondita iacent,

Tum aes, tum aurum, tum elaboratum multâ aete ferrum.

In specie, thesaurum et vasa Ecclesiae, uti dictum. Vide Macros Fratres in voce Cemelia. Apud Veteres Cimeliarchium nonnullis dicitur Aurum Vicesimarium, i. e. vicesima redituum Rei publ. Pars, quam ad ultimos casus, in penitiori aedis Saturno sacrae recessu, tamquam tutiori munitiorique locô, Romani asservabant: quod ipsum Aerarii sanctioris nomine insignitum est. Vide Cael. Rhodig. Antiqq. Lect. l. 4. c. 9.